İnsan Ölümsüzdür

Hayır!

İnsan ölümsüzdür

Kuşlar ölecek, balıklar da

Sürüngenleri yeryüzünün

Amenna

Bi cigara gibi yanarak tükenecek her şey

Üstünde dumanı kalacak sonra

Islak buğday sapının 

İnsan işi yangınından artakalan

Alışılmadık bi koku

O da bitecek, soluyarak binlerce ciğerin deviniminde

İnsan kalacak

Yağmurun çamurunda ağır aksak yürüyen 

Sis bulutlarının altında türkü söyleyen

Vatan için göğsünü siper eden

İnsan!

Hoyrat sevişmelerde ürperen bedeni

Kızıl bi toprakta çukura gömülürken

Kendi cenazesinde saf tutan

Yegane yaratılmış

Deli, sakat, varsıl, dindar

Envayi türlü şey

Hayır!

Beden ölecek

İnsan ölümsüzdür

Tarifsiz bi sonsuzluk içinde 

Küçücük geçmişiyle

Kendi yarattığı cennetinde

Yok hayır!

Düşlerinin sınırsızlığında inşa edilmiş cennetinde

Belkileri sevmek lazım gelir

Her ikisinde belki

Suimisal

Şu İzmir bakan kadın

Zihninde taşıyıp yeşerttiği aşk kadar

Geniş ve doyumsuz bi alemi çizecek

O dem

Hayır!

Her daim o tanrı

Elini eteğini çekmeden üzerimizden

Ölümsüz köleliğimizde sürecek saltanatını

Her insan kendi tahtı kadar inşa edecek

Öteki denilen dünyada 

Kendi cennetini ve cehennemini

Hayır!

İnsan ölümsüzdür

Köleler asla ölmezler

Sahipleri izin vermedikçe

Yaşam sonsuzdur

İçini rüyalarımızla doldurur

Izdıraplarımızla yaşarız

Hayır!

Hepimiz en az bir şair kadar

Günahkarız

Mustafa Doğan / İzmir Şiirleri / 1975
ölü şairin defteri