Annemi aramadım, iki hafta olmuş. Yeni dünya düzenine tam uyum sağlamışım galiba.
Önceki sabaha karşı uykudan bir yutkunma zorluğuyla uyandım, boğuluyorum sandım önce. Telaşlanınca yüreğim güp güp atmaya başladı, pis bir çarpıntı... Sabaha karşıydı ve şu panik ve telaşlı, korkulu da diyebilirim abartmayı sevsem, ve derin uykunun içinde kaybolmuş olmam gerekiyordu aslında. Televizyonu açtım, boncuk boncuk terlemişim de... Yaşlı bir kadın, sarısı bozulmuş bir apartman dairesinden caddeyi izliyordu. Penceresinin camı kir pas içinde, ortasında bir insan kafası boşluğu elle temizlenmiş, meraksız ve biteviye şehrin hengamesine dalmış gitmişti. Yalnızlığımın yansımasını görünce televizyonu kapatıp balkona attım bu defa da kendimi. Soğuk, az önceki yutkunamama ve boğulma hissinden daha az etkiliyordu. Göğün aydınlanmasına, sokakların insanla dolmasına epey vardı ve ama ışıkları sönmemiş evlerle doluydu karşımdaki apartmanlar. Çoğu uyuyan bu şehirde kaç kişi yalnızdır şimdi, dedim kendi kendime. Sessizce... Konuşsam deli derdim, deliriyorum derdim, konuşmadım elbette. Kendimle sesimi duyacak kadar aptalca konuştuğumu düşünmemeli kimse. Sessizce söyledim. Hepsi bu. Hem bağırsam da duyacak kimse yoktu. Televizyondaki yaşlı kadın ve benim gibi kaç milyon insan vardı bu şehirde acaba? Biz yeni dünya düzeninin yalnızlar çoğunluğu, birbirimizin yalnızlığını bitirebilir miydik? I ıh...
Yalnızlık seri katildir, bu çağda. Birer birer alıyor insanın canını... En çok da ihtiyarlar içinden seçiyor kurbanını. Kedi mamasıyla beslenerek hayatta kalmayı başarıp, seri katilini yenebilmiş bir ihtiyarın öyküsü vardı okuduğum makalede ve o gazeteye göre obeziteden daha çok öldürüyordu yalnızlık ihtiyarları. Ben de annemi aradım, daha çok aramaya başladım. Anlamıştı ki, annemdi anlardı, sordu.
"Senin yalnızlığın erken başlamış, hayırdır?"
Seri katilmiş yalnızlık, demedim. Benim de başka türlü bir yalnızlığım vardı, ihtiyarlara gıpta ettim, dikkatlice bakınca kendime.
Mehmet Fetta
Mehmet Fetta
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder