sen yokken
seni daha bozguncu sevmek istedim
kınında bıçak sesi olmanı
dayanmış boğazıma çıplak
pusu kurmanı da
vakitsiz ve orantısız
çarpışmak için benimle
sen yokken bir
ilaç buldum
hüzünden
mütevellit
üstünde adın
yazılı
güvercinlerin su
içtiğince
içecekmişim bazen
bazen de bir
aslanın pençesi olacakmış
dozajı
sen yokken
fötr şapkama
ilaveten
kasket edindim
elimde ufalamak için
sıkıldığımda
ilaveten gözlerimi
kapadım
görebilmek için
seni
sen yokken
aşık oldum bir
mühlet daha sana
koyvermedin
yakamı
düşmedin dilimden
yeni mühletler
aldım
gece yarıları
tanrılarından
anadolu’nun
imrendiğim
adamlara
peşkeş çektim
düşlerimi
sen yokken
satın aldılar
ucuzundan
içinde düşman
gözlerin vardı
öldürmeye amade
canım alır gözler
duraksamasız
bitirdim sen
yokken
tüm kaynaklarını
kainatın
tek başıma
iki denizi böldüm
girdim içine
kokun demiştim
unutmuşsun
döşünde çiçek
koktuğunu
sen yokken
bulutlar çarptı
ucuna değneğimin
bembeyaz oldu
kanım
ruhum içime kaçtı
sevdam dışarı
Varit Osman Kırıkçıgil
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder