iki kişiyiz aksak
bir kaldırımda
karıncalar ve
solucanların terk ettiği
betondan bir
şehrin
en kenarında
yorgun ve
düşünceli
çekirdeği aynı
iki dünya
kainatımız bile
ayrı şimdilik
de ki akşam oldu
hep böyle
ısıracak bir ışık
yok
gözlerimizi
içi kafalarımızın
hariç
her yer derin bir
karanlık
senin ara sıra sağ
gözün seğiriyor
kalu beladan bu
yana
gün ışıyınca
tanıyorum seni
ameleden geldi
adın
şimdilerde
dün sabah
itibariyle diyorum
kayıtlı
demirci ustası
eğ demirci, bük
demirci, düş demirci
kes elini, kan
demirci
yanındayım
şuradan güneş
doğduğunu söylüyor annem
bazen ve belirsiz
bir saatte
sırtımda şu an
bir dolunay
yürüyorum
yalnız
yürüyoruz
yalnızız
kaldırım beni bir
indirip bir çıkartıyor
senden yorgun
hasılı
senden daha düşünceliyim
sorarsan ki
hiç sormadın
vasıfsızdı daha
dün benim de adım
bugün senin kadar
demirci ustası
bak dolunay
karanlığında
yüzüme yüzüme bak
gör
insan bir günde
ne çok değişebiliyor
maksat para
kazanmaksa
aç kalmamaksa
hele
ne hızlı
değiştirilebiliyoruz
lazımsak patrona
kendimizi
şimdi akşam ya
senle aynı yolun
ucundayız
benim boynum
düşmüş
bir o yana bir bu
yana
zaman tanrının
hesabıyla akmıyor
insan ömrü
koşuyor oysa
içimde sır bir
sevda
demediğin
aşkların kadar kutsal
senle bir zaman
olursa o boşluk
izinliysek
çalışmaktan ve ölmekten
yoksulluktan
gayrisini de
paylaşmaktır
ehemmiyetle sakladıklarımızı
gülmek için kendi
kendimize
hadi yürü
daha dolunay
daha akşam
daha umut var
kaldırımlar bir
iniyor bir çıkıyor.
Küba Şiiri /
Anonim – Çeviri Kitapsevenlerle
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder