Iskalarsan Yaşamı Özür Dile

Herkes bir yerlerde ıskalar. Ben de ıskaladım ve hem de çokça kez. Onlardan birisi için özür borcum oluştu. Bunu çok önceden de yapabilirdim ama kabullenmek ve kendimle yazışmak çok kolay değildi. Yapabilirdim, denedim de ama olmadı. Bu satırlar da öyle kolay çıkmıyor, insan başkasına yazarken kolay oluyor da kendisiyle yazışmak epeyce zor. E, şimdi yazıyorum işte.

Birbirimize sıkı sarılabileceğimiz bir tanışmamız, başlangıcımız olmadığını biliyorum. Her şeyin adaba uygun gitmediği de muhakkaktı. Sonunu da pek kavlükararınca ayarlayamadım. Sondan bakınca, baştan itibaren yanlıştım. Aynı yanlışı paylaştığımızı ve suç ortağım olduğun da şüphe götürmez. Yani diyeceğim o ki; kalır yanın yoktu benden ama sen fazladan bir şey yaptın. Sımsıkı tutundun, hadi hala ve yine acımasız olayım; tutunmaya çalıştın. Ben de göremedim. Fiyatın yerini değerin aldığı bir dünya arzuladığım halde o yaratmaya yeltendiğin değeri ayrımsayamadım.

Tüm acılara yeniden gömülmek için yazmıyorum elbette. Yazmanın erdemine inandığıma dair bende bir algı da oluşmadı. Sonu aynı bitecek bir hikayenin, başı da belliyken, kalan dokusunu daha iyi, ilmek ilmek örebilirdim. Tüm dediğim bu. Öremedim; senin ördüğünü görebilirdim; göremedim, özür dilemem gerektiğini çabucak kavrayabilirdim; onu bile becerememişim. Evet, fırsatım olsa, siyah kaplı daktilomun başına geçer, aynı sona doğru koşuşutururken, içini seni daha anlayabilecek bir biçimle doldururdum. İşte derdim bu; özürümün nedeni de... Kısaca ve sözcüklere döküp içini boşaltarak diyebilirim ki; aptallık ettim. O anlar için, o anlara bin katı anlam katamadığım için. Dedim ya, yaşama dair çok ıskalamışımdır da en büyüğü buydu.

Özür dilerim. 

An itibariyle daha mutluyum. Daktilonun tuşlarının sesinde yeniden ve daha iyi, belki de en iyi şiirlerimden birini yazamayı istiyorum. Sanırım onun için alındı. Ey kendim, kendimi bağışla, yüklerinden kurtul ve mutlu ol. Amin.

Gayri mutluyum.

Mustafa Doğan – Bitirilmemiş Mektuplar’dan Alıntı
ölü şairin defteri'nden bölüm III